Het verhaal van Marcel begint op 14 november 1941 op den Heikant. Zijn vader was Jules die eerst zijn brood verdiende als paardenknecht bij Achiel Coppieters en daarna in de fabriek van Benoit Vrijdaghs waar ze matrassenvulsel produceerden. Zijn moeder was Alice Burm en Marcel is de middelste uit een gezin van drie: Godelieve, Marcel en André.
Het gezin De Leenheer woonde in een dreefje iets voor de kerk van den Heikant. Zijn broer woont er nog. Van de oorlog weet ik niets, zegt Marcel, maar mijn jeugd dat was echt een schone tijd.

We hadden omzeggens niets van speelgoed maar we amuseerden ons. In ’t veld spelen, ravotten en koersrijden. We hadden een oude slechte fiets en we organiseerden onze koers. Rond den Bos rijden stond iedere zondag op ’t programma en dat was spannend. Verkeer was er in die dagen bijna niet en we trapten de ziel uit ons lijf om toch maar de eerste te zijn. Merrebollen en een zjant met een stokske, dat was ons speelgoed, herinnert Marcel zich. Maar we waren inventief en we vonden altijd variaties uit om het spel nog spannender te maken.

Ik ben onmiddellijk gestart in het tweede jaar en toen heb ik serieus afgezien. Met de beste wil van de wereld, ik kon niet volgen en de eerste zes maanden waren een echte hel voor mij. ’t Is er ene van den Heikant, hoorde ik de leraars soms tegen elkaar zeggen. Ik ging tegen mijn zin naar school, maar gelukkig liep dat daarna toch beter. De laatste jaren was ik altijd de tweede van de klas, er was er ene die ik niet kon kloppen. Iedere dag reden we met onze slechte velo langs de Vlietstraat naar Lokeren.

Een rechte kasseibaan die meer voor Flandriens bedoeld was! Bij goed weer kon je naast de baan rijden in een fietsspoor maar als het regende moest je op die verdomde kasseien rijden en dat was echt niet simpel, herinnert Marcel zich.
Ik heb die vijf jaar afgemaakt en ook nog een specialisatiejaar gevolgd.  Op mijn negentiende had ik mijn diploma op zak en ging ik aan de slag eerst bij Fons Burm en daarna bij Florijn op den Dries.

Na het leger kon ik terug aan de slag bij Fons Burm. Dat was nog een echte schrijnwerkerij uit de goede oude tijd waar ze alles aannamen: deuren, ramen, dakgebintes, trappen, meubels… Op een dag vroeg iemand me waarom ik de D-cursus niet volgde. Dat was een cursus waar je mits een aantal jaren praktijkervaring een diploma kon halen om les te geven.
Ik zag dat wel zitten, zegt Marcel, en ik schreef me in in Gent. Die tijd werkten we nog tot zaterdagmiddag. Dat waren schone weekends, dat kan ik je verzekeren, lacht Marcel. Zaterdagmorgen om 5 uur beginnen en werken tot 12 uur en dan met het eten door je keel de fiets op naar Gent want om één uur begon de les. ’s Zondags ging ik naar de eerste mis en na de consecratie sprong ik op mijn fiets om om halfnegen op school te zijn.

Dat heb ik zo twee jaar volgehouden. Gelukkig, voegt Marcel er aan toe, had ik het tweede jaar met mijn spaargeld een brommer gekocht en waren de verplaatsingen een pak makkelijker.

Eens mijn diploma behaald was het uitkijken naar werk. Mijn eerste job was eigenlijk een bijverdienste in onze gemeentelijke avondschool in ’t Kloosterke bij wijlen Maurits Vermeiren. Ze vroegen daar een leraar houtbewerkingsmachines en ik had mijn kandidatuur schriftelijk gesteld. Op een avond kwam Staf Van Cauteren, die toen schepen was bij ons thuis. Uw zoon is kandidaat en hij is nog niet bij mij geweest, zei de man. Hij gaf me een lijstje met alle mensen die ik best een bezoekje zou brengen en warempel: ik was benoemd.

Hoe ben je met die radio begonnen, vraag ik Marcel. O, antwoordt hij, da’s onnozel gekomen. Van in mijn jeugd was ik al geïnteresseerd in alles wat met muziek en geluidsversterking te maken had. In de tijd hadden we op de voorste eind van de Heikant de Puiputfeesten. Samen met André Poppe van café Het Landhuis huurden we bij Pee Meirsman een geluidsinstallatie en wat boxen en onmiddellijk werd ik gebombardeerd tot presentator van heel het evenement. Dat was een zalige tijd, gaat Marcel verder, er was een koers, er waren oude ambachten en niet te vergeten de verkiezing van de burgemeester van de Puiputfeesten.

Met de radio ben ik begonnen op vraag van Rudi Symoens. Dat was een leerling bij ons in het vierde jaar en op een dag vroeg hij mij: ‘Meester, heb je onze radio al eens gehoord?’. Ze waren op een primitieve manier beginnen uitzenden. Dat was helemaal zonder vergunning en eigenlijk was het piraterij en dat was serieus strafbaar. Ik luisterde er eens naar en gaf Rudi de tip om een uitzending te maken over Zele. Een programma met actua en een overzicht wat er allemaal te doen was. Zou jij dat niet willen doen, meester? vroeg Rudi en met mijn zotte kop zei ik ja. Ik maakte een cassette van een uur en op zondagmorgen werd dat uitgezonden.
De reacties waren unaniem lovend en na de vijfde keer had de radio ook een naam: Malaika. Een naam die geplukt was uit een song van Boney M en dat betekent ‘engel’ in het Swahili. En zonder dat ik het besefte was ik vertrokken voor een nieuw avontuur, voegt Marcel er aan toe. Ik was wel op mijn hoede want heel dat radiogebeuren was illegaal en ik ben in die beginjaren nooit in de studio geweest uit schrik dat ik mijn job in het onderwijs zou kwijtgespeeld hebben.

En op de keper beschouwd, studio was een groot woord voor een garage in de Veldekensstraat en de zender zat in een sigarenbakske. Die tijd was er regelmatig controle en als de peilwagen gesignaleerd werd, verstopte men de zender onder het deksel van de beerput. We schrijven 1982.
Naderhand, vervolgt Marcel, is dat stilletjes aan versoepeld en was er minder controle en de vrije radio’s werden oogluikend toegestaan. Van de Veldekensstraat zijn we toen verhuisd naar een tuinhuis in de Eekstraat, maar het was al bij al nog een vrij primitieve bedoening. Ik had op zondagmorgen een vast programma en dat liep van 9 tot 12. Tussen al die plaatjes bracht ik het Zeelse nieuws en in alle bescheidenheid, zegt Marcel, dat had succes! Maar koken kost natuurlijk geld. We hadden wat inkomsten van verzoekplaatjes maar dat was eigenlijk een druppel op een hete plaat. Op een gegeven moment moesten we een nieuwe zender kopen en via mijn programma deed ik een oproep voor sponsors. We zochten mensen die ons voor 1000 frank (25 euro) wilden steunen. Op twee uur tijd hadden we 80 000 frank (2000 euro) bij elkaar.

En toen kwam Roger Van Hecke. Hij had begin tachtiger jaren de fabriek van Goossens omgevormd tot sporthal VHVD en op een dag vroeg hij mij of ik het niet zag zitten om de radio naar de sporthal te verhuizen. Hij zou voor alles zorgen. Je weet niet wat dat kost zeker, zei ik hem, maar hij wimpelde dat af met een ‘geen probleem’, zeg wat het kost en ik het betaal het, zei Roger. We kochten nieuwe platendraaiers, een mengpaneel en alles wat we nodig hadden. En of je het gelooft of niet, zegt Marcel, de man gaf ons een blanco cheque, we mochten zelf het bedrag invullen. Aan de sporthal zette hij een serieuze piloon waarop onze antenne kon en ook de nieuwe sterke zender nam hij voor zijn rekening.

We waren echt met ons gat in de boter gevallen. Alleen was niet iedereen binnen Radio Malaika even gelukkig en een groepje scheurde zich af en begon zelf met een eigen radio op dezelfde frequentie. Met ambras en spanningen als gevolg, dat kan je wel denken, zegt Marcel. Er is op een bepaald moment sabotage geweest en ik werd vals beschuldigd de dader te zijn. Gelukkig kon ik mijn onschuld bewijzen en is heel die aanklacht een stille dood gestorven.

Via Roger Van Hecke die blijkbaar toch de weg wist in Brussel zijn we uiteindelijk dan toch aan een vergunning geraakt en vanaf dat moment zaten we safe en waren we erkend. Hoeveel uren ik bezig geweest ben met de inrichting van die studio, dat kan ik niet zeggen, gaat Marcel verder, maar het was een werk waar ik terecht fier op was.

Met de radio heb ik echt mooie momenten beleefd. Zo heb ik eens een interview gemaakt met alle Zeelse coiffeurs bij André De Vuyst thuis, dat was echt een schot in de roos. Ook voor goede doelen waren we heel actief. Op een gegeven moment hebben we een actie op touw gezet voor Julien Vercauteren. De man moest in het buitenland een operatie ondergaan en had er het geld niet voor. Via de radio lanceerden we een oproep en mensen trokken de straat op om geld in te zamelen en op minder dan twee weken hadden we 100 000 frank (2500 euro) opgehaald.

Ook voor Polen en Roemenië hebben we acties op touw gezet en twee keer trokken we met een heel konvooi materiaal naar die landen.

Radio Malaika werd gedragen door een hele ploeg mensen, vervolgt Marcel, maar Roger De Geyter (van het programma Levensvitamientjes) en ik waren zowat de spilfiguren. De radio was een heuse vzw en dat bracht ook de nodige administratie mee. We hadden een officiële boekhouding, een BTW-nummer en moesten ook facturen uitschrijven bv. voor de reclameboodschappen. Roger beheerde de financies en ik deed de boekhouding. Naast het radiowerk was dat toch een hele klus om alles te klaren en ervoor te zorgen dat je met alles in orde was, zegt Marcel.
Het liefste dat ik deed was mijn programma op zondagmorgen. Ik trok overal naartoe met mijn recorder en heel de zaterdagnamiddag monteerde ik alles. Ik bracht iedere maand verslag uit van de gemeenteraad waar ik alles wat er gezegd werd op band opnam. Ik heb altijd geprobeerd om neutraal te zijn en dat is me vrij goed gelukt, peins ik, zegt Marcel. De spannendste momenten waren ongetwijfeld de gemeenteraadsverkiezingen van die jaren. Ik raakte overal binnen en een paar keer kon ik de primeur van het akkoord rechtstreeks de ether insturen. Dat waren nog eens spannende tijden, mijmert Marcel.

In al die jaren dat ik me heb ingezet voor de radio heb ik daar enorm veel tijd aan gespendeerd, vervolgt Marcel. Ik heb bij de opstart zelfs drie jaar dictie en voordracht gevolgd bij Chris Van Den Durpel om mijn Zeelse ‘a’ de mond te snoeren. Als je iets doet, moet je het goed doen, is Marcel zijn devies. Ook heeft de radio op het vlak van techniek een serieuze evolutie doorgemaakt. In het begin waren dat platen en cassettes, later werden dat cd’s en later kwamen dan die minidiscs op de markt en konden we alles programmeren via de computer. Het lijkt allemaal simpel, zegt Marcel, maar daar kroop werk in, dat kan ik je verzekeren!
Begin jaren negentig kwam er in de VHVD ook een fitnesscentrum. Na verloop van tijd, Roger Van Hecke was toen al geruime tijd gestorven, kregen we onze opzeg in de sporthal.

De combinatie met het fitnesscentrum was niet langer mogelijk en dus moesten we uitkijken naar een nieuwe locatie. Na veel vieren en vijven is dat uiteindelijk ‘De Zeven’ geworden. Lang heeft dat verhaal in ‘De Zeven’ voor mij niet meer geduurd. Roger De Geyter stopte er mee en binnen de beheerraad waren er spanningen.

Ruzie heb ik niet gemaakt, maar ik heb toen de eer aan mezelf gehouden en een punt gezet achter 14 jaar Radio Malaika. Maar, voegt Marcel er aan toe, met spijt in het hart! Ik heb de gouden tijd meegemaakt bij de radio. Voor mij was het een hobby, noem het een passie waaraan ik veel tijd maar ook veel geld heb besteed. In 2004 kreeg Radio Malaika geen vergunning meer en sindsdien heeft Zele geen eigen radio meer.

Sinds een aantal jaren is Marcel actief in OKRA van Zele-Heikant. Toen hij lid werd, kreeg hij prompt de vraag of hij geen zin had om in het bestuur te komen. Marcel is nu eenmaal een man die moeilijk ‘nee’ kan zeggen en ondertussen is hij al gepromoveerd tot ondervoorzitter. Marcel is duidelijk een man die van wanten weet. Sinds hij in het bestuur zit, is heel het ledenbestand (210 leden) gedigitaliseerd zodat uitnodigingen, overlijdensberichten en verjaardagskaarten heel snel verspreid kunnen worden. En iedere maand krijgen alle leden ’t Klavertje Vier in de bus. Dit maandblaadje is een soort ledenblad met alle info over het reilen en zeilen van OKRA-Heikant. Heel dat computergedoe is mijn werk, zegt Marcel met enige fierheid, en dat daar wat tijd in kruipt, dat moet ik je zeker niet vertellen.

Ook hebben we een eigen kookploeg. Toen Edgar Roels gestopt is, heb ik voorgesteld om zelf te koken. Ze verklaarden we knettergek maar intussen hebben we serieus geïnvesteerd in onze keuken én we koken zelf voor ieder feest. Zo kochten we een frietsnijder, drie elektrische frietketels, een oven, drie bain-maries en ik zorgde dat er drijfkracht kwam in De Kring. Het vlees wordt elders klaargemaakt maar voor de rest zorgen we allemaal zelf. We hebben een heel plezierige ploeg die goed samenwerkt en zo is dat plezant.

Om je een voorbeeld te geven, gaat Marcel verder, overlaatst hadden we een feest met volgend menu: cava, kaaskroketten, stoverij met frietjes & groenten en als dessert taart met koffie. Om acht uur ’s morgens waren we al patatten aan het jassen en de frieten aan het voorbakken. Tegen ’s middags was alles in kannen en kruiken en konden de mensen hun voeten onder tafel schuiven. Voor heel die menu vroegen we slechts 17 euro en het rare eraan is, lacht Marcel, we verdienen er nog aan. Zo’n feest is wel de hele dag werken, voegt hij er aan toe, maar ik doe dat graag. Moest ik alleen bij OKRA zijn om te gaan eten, dan bleef ik thuis, dat zegt me echt niets om er zo maar te zitten.

Ook zorg ik ieder jaar voor een speciale bestuursvergadering aan zee. In het huis van mijn dochter zorg ik dan voor een diner met drie gangen en daarna houden we onze vergadering en drinken we nog een pintje. Dat is een dag waar alle bestuursleden ieder jaar naar uitkijken.
Via OKRA zetelt Marcel in de Zeelse Welzijnsraad en daar hebben ze hem voorzitter gebombardeerd. Daarnaast is hij al 29 jaar actief betrokken bij het jaarlijkse toneel in de Heikant. We zijn nog met vier die het al zovele jaren volhouden, zegt Marcel, Marcel Herwege, Luc Meganck, Jozef Derweduwen en ik. Ieder jaar sta ik in voor de klank- en lichtregie en ook bij de opbouw van het decor draag ik meer dan mijn steentje bij.

Toen Marcel gestopt is met de radio heeft hij zich politiek geëngageerd. Jozef Van Kerckhove was één van mijn beste maten en zo ben ik bij de Zeelse Christen Democraten beland, zegt Marcel. Later kwam dan de fusie met de Zeelse Belangen en werden we één partij de ZDB. Ik ben een aantal jaren voorzitter geweest, gaat Marcel verder, en dat liep vrij goed, al zeg ik het zelf. Ik ben verschillende keren door het bestuur letterlijk in de bloemetjes gezet omdat ik het zo goed aanpakte. En eerlijk gezegd, politiek heeft me altijd geïnteresseerd.
Het moeilijkste aan heel de gemeentepolitiek is de lijstvorming voor de gemeenteraads-verkiezingen. Je moet niet benauwd zijn van de tegenstrevers in de politiek, je moet alleen schrik hebben van je eigen partij, heeft er me ooit iemand gezegd en dat is een waarheid als een koe.
Voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 was het binnen de partij een ellebogenwerk dat het niet schoon meer was om te zien. Als kers op de taart bolden enkele leden het ook nog af en verschenen ze als NVA op een kartellijst met de CD&V. Ik was die stoelendans meer dan beu en ik ben zonder ambras opgestapt. Daarna ben ik nog anderhalf jaar bestuurslid geweest bij de NVA maar ook daar was er niets nieuws onder de zon. Ze waren in hetzelfde bedje ziek.
Ik wil daar verder niet veel woorden aan vuil maken, besluit Marcel, ik ben ten zeerste ontgoocheld in heel de politiek en alle spellekes die daar gespeeld worden. Als puntje bij paaltje komt, draait het allemaal om hetzelfde: postjes en centen.